Özgürlük nedir? Rahat bırakılmak, tercihlerini yaşamak kavramları neleri kapsar? Ömrün neresine kadar ya da hayatta ne olana kadar, ne ile karşılaşana kadar bağımsızlığın devam etmesinden hoşnutluk duyulur? Tercihler kim tarafından belirlenir ve ne hissettiğimiz vakit tercih olarak karşımızda belirirler?
Bazen en hoş sınırsızlık sonların var olmasıdır. En hoş özgürlük sizin gerinizde olduğunu bildiğiniz denetim sistemidir. Başta büyük engelmiş üzere gelen bu sistemlerin eksikliği sonrasında kapanmayacak öteki eksikliklerin oluşmasına sebep oluyor.
Anne ve babanın evladına arkadaşça yaklaşması mıdır açık görüşlü, çağdaş aile olabilmenin şartı? Evladına karşı anlayışlı olmak, onunla her şeyi konuşabilmek, paylaşabilmek (!) itimat endeksini oluşturmada birincil belirleyicilik midir? Yoksa çocuk / genç tarafından bakıldığında özgürce arkadaşça aile ile yapılan paylaşımlar anne ve babayı ‘arkadaş’ sınıfına soktuğu için yaşanan ya da yaşanması mümkün kimi durumları anne ve babanın görmezden gelmesini mi sağlayacaktır? Bunlar mıdır sahiden ‘evladı ile arkadaş olabilmenin’ gerektirdikleri… Ya da asıl soruya gelecek olursak ‘evlat ile arkadaş olmak ne derece doğrudur ya da ne dereceye kadar olmalıdır?
G.M. ‘anlayışlı ve modern’(!) bir anne ve baba ile yetiştirilmeye çalışılmış, her istediği yerine getirilmiş akıllı ve alımlı bir genç kız. Anne ve baba ayrılıklarından, uyuşmazlıklarından kızlarının etkilenmemesi için ellerinden gelen her şeyi, her gerekliliği ziyadesiyle yerine getirmeye çalışmışlar, gerekliliği… Altını hassasiyetle çizmemin sebebi bir sözden fazlasını içeriyor olması. ‘Benim annem/babam arkadaşım üzeredir, beni hiç sıkmaz, onunla her şeyi paylaşırım’ ile başlayan ve ebeveynleri gururlandıran cümleler sonrası duyulan ve hissettirilen itimadın gerisinden yapılan ve ‘anlayışlılık’ kavramının gölgesine emanet edilen yanlış davranışlardan en tehlikeli olanı ile karşı karşıya gelmiştik; unsur kullanım problemi…
“Sık sık hengame etmelerinden, şiddet içeren manzaralara ve seslere şahit olmamdan daha yeterliydi başka olmaları ve onları farklı ayrı görüyor olabilmem. Daha anlayışlı olmuşlardı bana karşı, daha özgür, daha çağdaş. Güya birbirleri ile yarışıyorlardı uygun anne baba olabilmek için. Aslında her şey istediğim üzereydi. Her ikisini de istediğim vakit görebiliyor, gereksinimlerimi aldırabiliyor, bilhassa de para konusunda hiç meşakkat çekmiyordum. Anneme her şeyi anlatıyordum, erkek arkadaşıma kadar. Arkadaş üzereydim her ikisiyle de. Hangi evlat rahatsız olurdu ki bu ortamdan? Ancak içten içe bazen kısıtlamalarını bile özlüyordum. Rahatlığım boyut değiştirmişti lakin ben diğer bir boyuta geçene dek fark etmemiştim…” gözlerinin altındaki halkalar pişmanlığının işaretleriydi güya. Fakat en çok pişmanlık yaşayan bir ortaya gelmemizi sağlayan gözü yaşlı anneydi elbette.
Bu anlayışlılık(!), özgürlük (!) ve sınırsızlık(!) sürecinde her şeyden denemişti G.M. Davranışlarından değil, duygudurumunun değişkenliğinden anlamıştı bir yerlerde tuhaflık olduğunu anne. Sonra kuru temizlemeye vermeye hazırladığı kabanının cebinde buluyor tuhaflığın sebeplerini. Büyük bir yıkım ve çıkmaza girdiklerinde lakin bir ortaya gelerek bu çıkmazdan kurtulabileceklerini anlıyorlar ve bir ortaya geliyor anne ve baba, tüm ferdî sorunlarını bir tarafa koyarak.
Kimse rahat şartlarını ve özgürlüğünü terk etmek istemez. Hele ki ergenlik periyodunun içinde bir genç iseniz hiç bırakamazsınız. Ergenlik devrinin beraberinde getirdiği duygudurum değişkenliğinin ve yarattığı zahmetli süreç ve bu süreçte en gereksinim duyulduğu anne ve baba ilgisinin yoksunluğu tüm sakıncalı vakit diliminin yerini oluşturmaktadır. Hiçbir hastalığın tedavi süreci kolay geçmiyor elbette lakin memleketler arası arenada ‘beyin hastalığı’ olarak kabul edilen bağımlılık sorununun tedavi süreci daha fazla emek ve vakit alacaktı. Yalnızca klinik tedavi ile çözümlenmesinin mümkün olmadığının ve disiplinler ortası bir program ile muvaffakiyete ulaşılabileceğini ön görerek gerekli yönlendirmeleri gerçekleştirdik. En değerli ve en değerli disiplin aile kavramı, dengeli sevgi ve özgürlük anlayışlarıdır.
Çocuklarımızın olumsuz şartlardan uzak tutulması, etkilenmemelerini sağlamak elbette kıymetlidir lakin, etkilenmemeleri için yanlış olana doğruymuş muamelesi yapmak, isteklerini sınırsız hale getirmek, onları denetimsiz bırakmak bu yalnızca ebeveynlerin bir nevi kendilerini misyonlarını en uygun, en olması gerektiği üzere yaptıklarını hissetmelerinin açıklamasıdır.
Dünyaya getirilen her çocuk doğdukları andan itibaren birer bireydir ve topluma aittirler ve ebeveynler çocukları dünyaya geldikleri andan itibaren ferdi yaşamaları, kendileri için yaşamaları, bu niyet ile hayatlarına devam etmeleri mümkün olmamalıdır. Hakikat yaşamak üzere, başarılı birey yetiştirmek üzere, toplumun devamlılığının sağlanması için aldıkları bu sorumluluğu en güzel formda yerine getirmek durumundadırlar.