BİRİNCİ YAZI
KOĞUŞTA YEMEK DEĞİL DE VEFAT ORUCU MU YAPSAYDI
Umudumu kesmek üzereydim…
Büyük bir düş kırıklığı içindeydim.
Çünkü sanmıştım ki, “Gezi Koğuşundan gelen” bu sesi herkes fark edecek, üzerine atılacak, yayacak.
Gezi Davası tutuklularından Çiğdem Mater koğuşundan yemek tanımları yapmaya başladı.
Cezaevi kantininde bulunan gereç ile yapılan yemeklerdi bunlar.
Çok hoşuma gitmişti…
Bir insanın en haksız durumlarda bile sesini hayata ilişkin hoş şeylerle duyurmaya çalışmasını çok umut verici bulmuştum. Gezi’nin yaratıcılığına uygun bir buluştu.
İşte o his ve beklenti ile yazmıştım bu haberi…
***
Tek söz ses gelmedi bizim mahalleden.
Oysa yemek yapmak yerine vefat orucu yapsaydı herkes anında atılırdı üzerine.
Aydınlar oralara kadar sarfiyat, görüşürler, seslerini duyururlardı.
Ama derin bir düş kırıklığı ile bir kez daha anladım ki, bizim ülkemizin genetik itiraz biçimi mevtle oluyor.
“Şehitlik” kültürünü yalnızca dindar ve milliyetçi
kesimin ruh hali zannediyordum, oysaki hepimize sirayet etmiş bir hismiş bu…
Haksız yere tutuklanan bir insan itirazını, hayata bağlılık biçimindeki bir aksiyonla duyurmaya kalktığı vakit, kimse kulağını vermezmiş o eyleme…
Dün nihayet bir ses geldi.
Hem de çok hoşuma giden, bana çok umut verecek bir yerden.
İKİNCİ YAZI
SAKINCALI KÜRATÖR’ÜN BİR KABAHATI DA “KOĞUŞTAKİ ŞEFLE” DAYANIŞMASI MIYDI
Eski Hürriyet çalışanı Cansu Çamlıbel olağanüstü mülakatlar yapıyor.
Yaptığı her mülakat gündeme damgasını vuruyor.
Dün de İKSV’deki bu krizle ilgili olarak Defne Ayas’la konuştu.
Hani şu, Müracaat Konseyi tarafından İstanbul Bienali’ne küratör seçilen lakin, İKSV idaresi tarafından “Sakıncalı” bulunarak diğerine verilen sanat uzmanı…
Çok hoş bir mülakat.
***
Bir kültür beşerinin sanatla, siyaseti, sanatla günlük hayatı nasıl yaratıcı formatlarla bir itiraz haline getirdiğini çok hoş ve şık bir lisanla anlatıyor.
Hayranlıkla okudum.
İşte o mülakatta Çigdem Mater’in Seyahat Koğuşu’da başlattığı bu uğraşın nasıl global bir sanata dönüşebileceğini anlatıyor.
***
Ondan aktarıyorum:
“Acının içinde, ortasında nasıl durabiliriz ve acıları nasıl dönüştürebiliriz? Sanatın buradaki fonksiyonel işlevi nedir? Acının ortasında durmak ve acıyı dönüştürmek. Çiğdem Mater’in kettle ile yaptığı yemekler de budur. Bir acıyı dönüştürme projesidir, o şartlar içinden üretmeye devam etmektir. Sonuçta bizim ülkemizde daima bir kutuplaşma oluyor; her şey ya siyah ya beyaz algılanıyor. Bizim arayışımız ise gri alanlara nasıl oksijen alanı açabiliriz üzerine heyeti.”
Evet problem bu…
Acıyı vilayetle de mevtle mi anlatmalıyız…
Yoksa hayata bağlılıkla da anlatabilir miyiz…
***
Okurken düşündüm.
Acaba onun “Sakıncalı küratör” sınıfına sokulmasının bir nedeni de bu olabilir mi…
Yani Seyahat koğuşundaki şefle bu dayanışması…
ÜÇÜNCÜ YAZI
OPERADAKİ HAYALET İKSV’DE PANDORANIN KUTUSU AÇTI
Bu ortada Çiğdem Mater, İKSV’de, İstanbul Bianil’inde, daha evvel Venedik Bieanali’ndeki Türk pavyonunun kapalı kapıları gerisinde yaşananları da pek bilmediğimiz enteresan olaylarla anlatıyor.
Tam bir “Thriller” gibi…Meğer neler yaşanmış o sırada…
Anlıyorum ki, “Operadaki hayalet”, artık İstanbul Bienali’nin salonlarında dolaşmaya başlamış, Pandora’nın kutusunu açmış.
Bundan sonra o hayaletin dolaştığı salonları daha çok konuşacağız.
Her şeyden evvel de şu sorunun karşılığını tartışacağız:
“İstanbul Bienali kimindir?”
Sponsor ailelerin mi…
Yöneticilerin mi…
İstanbul’un mu…
Devletin mi…
Kültürün mü…
Yoksa bir kültür nomenklaturasının mı…
Tam New York Times’lık konular…
DÖRDÜNCÜ YAZI
SON DAKİKA
GEBZE’DEKİ BİLİNMEYEN ‘MUMO’ HAZİNESİ KÜRATÖR ENGELLİ İSTANBUL BİENAL’İN ÖNÜNE GEÇEBİLİR
Gebze’de bir depo…
Kültür ve sanat etraflarından çok az insan orada bir depoda gizli duran kapalı hazineyi bilir.
Bilenler ortasında çok azı da o Hazine dairesine girmiştir.
Burası tahminen de Türkiye’nin en büyük “Çağdaş Sanat Galerisi’dir…”
Ne kadar mı büyük?
İçindeki sanat yapıtı çeşitliliği bakımından tahminen de İstanbul Çağdaş Sanat Müzesi’nden çok daha büyük._
***
Bir tıp “Depo Müze” burası…
Ben ona, New York MoMa’dan esinlenerek, “MuMo” diyorum…
Mudo mağazalarının kurucusu Mustafa Taviloğlu’nun 50 yıldır topladığı Türk çağdaş sanat yapıtlarından oluşan çok varlıklı bir koleksiyondur bu.
Bence koleksiyon demek yanlış.
Çünkü o söz işin boyutunu küçültüyor.
***
Taviloğlu, tanıdığım en fevkalade çağdaş sanat trend avcısıdır.
Yeni çıkan bir sanatçıyı herkesten evvel o keşfeder.
Onu yıllardır takip ediyorum, daha kimse tanımızken keşfettiği sanatkarların her biri sonradan Türkiye’nin, hatta dünyanın değerli sanatkarları ortasına girmiştir.
***
Mudo artık yıllardır hayal ettiği bir şeyi gerçekleştiriyor.
Topladığı bütün yapıtları bir “Bienal espirisiyle” sergileyecek.
Eserler İstanbul’un 5 başka büyük yerinde birinci kere sanat severlere açılacak.
Hem de gerisine İstanbul Bienali kadar güçlü bir sponsoru da almış.
İstanbul Bienali küratör krizi ile boğuşurken, Mudo kendi bienaline hazırlanıyor.
Önümüzdeki periyotta bu stant Bienalin bile önüne geçerse hiç şaşırmam.
BEŞİNCİ YAZI
GAYE SU AKYOL’UN MEHTERLİ FESUPHANALLAH’INA KAÇ PUAN
Gaye Su Akyol’un yeni müziği “Love Buzz’i” dinliyorum geçen Cuma’dan beri.
Şöyle tanım edeyim:
(*) İçinde bir Mehter marşı var.
(*) Bir de Erkin Baba’nın “Fesuphanallah’ı…”
(*) Tabi Anadolu Rock’ı da unutmamak lazım.
(*) Kapak fotoğrafı derseniz bugüne kadar hiç görmediğimiz oryantal çizgileri taşıyan bir tıp “Kitsch…”
(*) Onun da içinde bir Asena var…
(*) Bir de Zenya…
(*) Bonus olarak da oryantal dansçı…
Diskolarda çok dinlenir bu şarkı…
Çok da dans edilir…
Ve bir kerde daha anladım.
Gaye Su Erkin Koray ve Moğollar sonrası Anadolu Rock’ın birinci asenası…
İsteyen kraliçesi de diyebilir.
